Cando Tania merca conservas, o primeiro que fai ó chegar con elas á casa é indicarme que non son ilegais. O mesmo fai cando mercamos xuntos e se demora mirando con calma os andeis ateigados de torres de latas en difícil equilibrio:
- Estou mirando que non sexan ilegais.
Non é que a miña filla estea obsesionada con que os peixiños dean ou non a talla nin con que os moluscos sexan “sen papeis” ou documentados. Ela chámalle conservas ilegais ás que teñen a toponimia estragada na etiquetaxe do envase e legais ás que coidan este aspecto. Faino porque sabe da miña negativa a mercar produtos de empresarios que desprezan este asunto.
Acórdome de todo isto mentres case rompo unha uña intentando abrir unha lata de mexillóns con abrefácil, despois de pasalas negras para sacarlle a tapa a un bote de espárragos de Navarra.
Vou ter que introducir novas condicións... ou facer tortilla para a cea.