A decisión está causando controversia, como era de esperar. A min non me parece mal. Agora, máis ca nunca, é certo iso de que os tempos están cambiando. A poesía anda por aí e todo é cuestión de vela e botarlle a rede. Despois, pódese levar a un libro de papel, ós valados dun campo de fútbol ou ó tornasol dun trailer, que non todo vai ser "Que Deus e o Real Madrid me acompañen".
Contan que Cernuda, estando no exilio en París, atopou unha vez poesía auténtica no comezo dunha película de vaqueiros. O western seica empezaba así: "En el estado de Nevada los caminos de hierro tienen nombre de pájaro". E aí, entre rifles, cabalos e estrelas de sherif, naceu un dos seus poemas.
Eu non teño a sensibilidade de Cernuda e non as pillo coma el, pero cada vez chámame máis a atención a poeticidade das etiquetas dos viños. Cousas así: En boca, aromas afroitados con sabor a soños de bosques adornados co misterio das cores outonizas do vento que abala as follas do almanaque da vida e bla, bla, bla...
E non perdo a esperanza de que o primeiro Nobel para a literatura galega llo concedan a unha botella de Mencía.